Yusuf Islam, beter bekend als
Je speelt op 20 mei in de Ahoy’ in Rotterdam. Weet je nog wanneer je voor het laatst hebt opgetreden in Nederland?
“Oei. Dat is lastig te zeggen. Alles was nogal ‘purple haze’ in die tijd. Ik was constant op tournee en ging in en uit hotels. Het was één grote serie van soundchecks en toegiften. Ik was wel onlangs in Nederland voor een tv-programma. Mijn laatste optreden moet ergens in de jaren ’70 geweest zijn. Ik weet zeker dat we in 1976 met de Majikat Earth Tour in Amsterdam hebben gespeeld. Maar misschien waren we er ook in 1974.”
Op wat voor manier verschillen die optredens met die van nu?
“Nou, we waren behoorlijk innovatief in die tijden. We trokken met een zeer extravagante show over de wereld. We namen een eigen podium, backdrop en projector mee. In Los Angeles kwam ik een keer met een tijger het podium op. Ook hadden we een drijvende piano enzo. In die tijd was zo’n productie niet zo simpel. De technologie van tegenwoordig was er niet. Vooral het afstellen van gitaarversterkers was erg lastig. Nu is dat enorm verbeterd. Je hebt haast een soort studio op het podium.”
Hoe kijk je terug op die extravagante optredens van de jonge Cat Stevens?
“Ik schaam me niet. Je kijkt ook terug op de sixties. Als ik zie hoe ik op tv in paarse pakken met muziek op een bandje met een gitaar ronddanste, dan bloos ik wel even. Ik maakte daarbij ook een drastische verandering in het leven door. Het leven van een jonge popster joeg mij de vernieling in. Ik sliep slecht en ging van optreden naar optreden. In 1969 werd ik ziek en kreeg tbc. Ik denk dat dit voor mij het keerpunt was. Ik liet mijn baard groeien en koos het pad dat ik wilde leven. Ik wilde een nieuw soort muziek kiezen. Het album Mona Bone Jakon uit 1970 markeerde mijn nieuwe sound.”
Je bent meer dan kwart eeuw weggeweest uit de popwereld. Waarom deze comeback?
“Eén van de redenen om weer te gaan zingen was weer in contact te komen met mensen. Ik heb dertig jaar niet meer getourd. Tijdens mijn afwezigheid spraken andere stemmen voor mij. Dat werd een probleem. Het werd tijd zelf te spreken en te zingen. Een goede reden om mijn gitaar weer op te pakken. Goddank had ik nog wat liedjes om te zingen en snel te schrijven. Mensen die zich afvroegen ik het nu zou zijn, dachten ‘Hé, het klinkt gewoon als Cat Stevens!’ toen ze mijn comebackalbum hoorden: ‘Hij is terug!’.”
Hoe ‘weg’ was je al die jaren?
“Ik was eigenlijk heel actief. Ik heb de muziekwereld in 1979 verlaten. In 1977 ben ik moslim geworden. Op dat moment meende ik dat beide werelden samen konden. Anderen waarschuwden dat de muziekwereld een gevaarlijke plek was. Ik had een pauze nodig. Ook moest ik voor mijn moeder en vader gaan zorgen, ik trouwde. Ik had het persoonlijk erg druk. Ik kreeg kinderen, die moesten naar school. Ik ben heel actief geweest in het onderwijs, met humanitaire projecten. In de moslimwereld was ik echter een publiek figuur. Ik ging naar Turkije en Indonesië om te spreken. Mensen over de hele wereld wilden mijn verhaal horen. Ik was erg aanwezig, maar dan in een wereld die men in het westen niet echt zag. In de moslimwereld was ik een beroemdheid. Ik was ook verrast hoeveel moslims mijn platen hadden. Die waren ook verdrietig, ze smeekten mij terug te keren in de muziekwereld.”
Ondertussen veranderde de wereld ook.
“De wereld blijft constant in verandering…
Meer is hier verder te lezen.
